Dag 4, de laatste dag (middag)
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Montessori College
08 Juni 2009 | Spanje, Barcelona
Na de ochtend in vrijheid te hebben kunnen shoppen en dwalen en onderzoeken en chillen en snacken en wellicht ook lunchen diende de fietsgroep van Carin zich om 12.00 uur sharp melden op een afgesproken punt op Cataluna.
Carin rapporteert over dit avontuur het volgende:
Fietsen door het centrum van
Barcelona is een hele nieuwe ervaring!
Je crosst stoep op stoep af, snijdt hoeken af, rijdt voetgangerspaden over.....het is in Barcelona de gewoonste zaak om vooral niet op een fietspad te fietsen. Het mooiste is dat de voetgangers gewoon voor je opzij gaan. Ze laten je soms zelfs met een vriendelijk gebaar voorgaan. Ze worden er niet warm of koud van dat je ze zo af en toe bijna van de sokken fietst.
In Nederland zouden we om de haverklap een bekeuring hebben gekregen voor ons ‘onaangepaste‘ gedrag. Hier mocht het allemaal gewoon. Sterker, geregeld moest het gewoon zo om gevaarlijke situaties enigszins voor te kunnen zijn.
Daar gingen we met z'n vijven op onze oranje fiets! Hollandser kon eigenlijk niet!
De tocht ging van Placa de Catalunya stoep op en af naar Arc de Triompf en Parc la Ciutadella. Dat park is een prachtige oase in een drukke stad, eigenlijk de enige plek waar je rustig kan fietsen. Van daaruit zijn we overgestoken naar het historische havenkwartier Barceloneta, hebben de boulevard afgefietst en hebben we heerlijk relaxt op een terrasje een echte Spaanse "Big Hamburger" genuttigd.
Na de stop vonden we het tijd voor het echte werk; de beklimming van de Montjuic. Het peloton zag er als volgt uit; Joep voorop, daarna Thomas en de rode vlag was voor Joni en Ilona. Ik bevond mij coachend op een strategische middenpostie.
Terwijl Joep en Thomas in een snel tempo de berg op flitsten, moesten Joni en Ilona alles uit de kast halen om boven te komen,....maar wat een beloning daarboven,....wat een mooi uitzicht.
Daarna begonnen we aan een prachtige afdaling. Met een lekker windje in ons gezicht en de zon boven ons fietsten we met een snelheid van minstens 40 km per uur via Poble Espanyol naar Font Montjuic. Daar vonden we ons eerste fietspad! Dat bestaat uit 2 banen naast elkaar waarop je in iedere baan in tegenovergestelde richting kunt fietsen. Dit fietspad gaat kaarsrecht door de stad, kilometers lang. Perfect om ergens te komen, maar verschrikkelijk saai en zeker niet geschikt voor onze rondrit. Na een enkele kilometer vonden we dat het zigzaggen over de stoep toch spannender was. Thuis zouden we dat nooit meer zo kunnen doen.
Zo zijn we een ervaring rijker teruggereden naar Placa de Catalunya. Het middagje vonden we uitstekend besteed. Leuk voor een volgende keer, maar echt wel met een klein groepje op een 'rustige' zondagmiddag...
Het verhaal van de dag vervolgt:
Om één uur dienden de groepen voor Camp Nou en Tibidabo zich bij Columbus aan het einde van de Ramblas te verzamelen. Natuurlijk bleek dat geen probleem te zijn.
Je moet zoveel mogelijk hebben uitgeprobeerd in een grote stad. Een van die dingen is natuurlijk de metro. Er was een behoorlijk grote groep leerlingen die nog nooit van hun leven in een metro hadden gezeten. Frans gaf deze lieden een spoedcursus 'metrologica'. Wat voor Barcelona opgaat, geldt immers ook voor steden als Londen, Parijs, Munchen en Rome.
Hier gaat duidelijk het gezegde op 'Eens docent, altijd docent', in theorie en praktijk.
Ook in deze metro is het heel veilig en comfortabel reizen. We hadden juist het station Drassanes uitezocht. Dat is echt een simpel stationnetje met spoor 1 en 2 van één metrolijn. Belangrijkste argument was wel om het ons zelf als begeleiding niet te moeilijk te maken; we moesten nog tickets kopen en we wilden niet in een doolhof als bv. Catalunya gaan (ver)dwalen.
De grote groep ging de ene kant op richting Zona Universitária en de Tbidabogroep richting Trinitat Nova van de metrolijn L3 (groen).
De grote groep (28 leerlingen) ging nu onderweg naar Camp Nou, het indrukwekkende stadion van FC Barcelona. De metrorit stelde niet zoveel voor. De wandeling naar het stadion des te meer. Het lijkt een heel ondankbare wandeling te zijn. Je loopt linksom het complex en het lijkt alsof je het stadion voor meer dan driekwart omcirkelt. Dat doe je feitelijk ook, maar rechtsom het complex lopen betekent dat je ook een hele serie oefen-/voetbalvelden moeten ronden. Die wandeling wil je echt niet...
Dankzij het voortreffelijke werk van Sergio (het aanmelden en reserveren van de groep) konden we kaartjes kopen via een apart loket. Dat betekende dat we niet in de immens lange rij hoefden aan te schuiven.
Dat scheelde zeker ruim een uur. Go Sergio!
In het stadion hebben we alle belangrijke zaken kunnen aanschouwen; van bezoekerskleedkamer, kapelletje, persconferentieruimte, dugout en veld, tot de glazen hokken van de radio- en tv-verslaggevers en natuurlijk het museum aan toe. Daarin stonden (naast letterlijk vele honderden foto's en prijzen)
heel trots de drie bokalen van 2009:
nationaal kampioenschap, de Cupa del Rey en natuurlijk de Chamions League cup (die met de grote oren). We hebben er vlakbij gestaan met onze neuzen tegen het glas!
Het was ook mogelijk om met een bijna-echte grote CL-cup op de foto te gaan. Nick heeft wel die foto laten maken. Toen hij de foto zag, vond hij dat hij toch wel wat al te pretentieus was geweest. Hij heeft de foto uiteindelijk maar niet gekocht, maar wel zoiets te pakken gekregen (een groepslid had gauw zelf een foto van dit tafereel gemaakt en aan Nick gegeven)
De officiele clubwinkel werd aan het einde van de rondleiding danig bestormd. Ze hebben daar ook letterlijk alles met het logo van FC Barcelona erop.
Een aantal jongens heeft de nieuwe outfit voor uitwedstrijden gekocht. (Eigenlijk heeft dit een spuuglelijke fel oranje kleur, goed beschouwd, maar het is wel een Barca-tenue!)
De andere groep (9 leerlingen) ging het grote avontuur aan naar Tipidabo. In navolging van haar grote roerganger Marius Maas zocht Brigitte Hoogeveen haar eigen weg met de leerlingen. Het had zo mooi kunnen zijn. De metro in, op het oude trammetje wachten en daarna met de Funicolar naar boven van het prachtige uitzicht genieten.
Helaas was dit een weg die niet het gewenste resultaat bracht.
Toen we uit de metro stapte zag het er allemaal anders uit dan de vorige keer en na even gepauzeerd te hebben in een parkje aan de rand van de snelweg toch maar democratisch de keuze gemaakt dat we met de metro een paar haltes terug zouden reizen.
We stapte uit en herkende meteen 1 van de meest bekende tapasrestaurants van Frans Driessen, een herkenningspunt. En tja, waar was die tram ook alweer????
In mijn beste Spaans (waar was Sergio als je hem echt nodig hebt)vonden we de lijn waar de tram op rijdt. 10 minuten, 15 minuten, 20 minuten, 30 minuten later en nog geen tram. Dus tegen de leerlingen, we pakken de eerst volgende bus. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk kwamen we bij de Funicular aan. Dat ging bijzonder goed en al snel zaten we in de wolken....Letterlijk, dus het spectulaire uitzicht werd ons ook ontnomen.
Na een half uur zijn we weer vertrokken en moegestreden kwamen we onder het genot van een ijsje aan op Placa de Catalunya.
Om vijf uur waren we weer allen te samen op de Placa de Catalunya. Overal doken opeens weer bekende koppies te voorschijn. Eenmaal weer compleet stroomden wij met de Barcelonezen mee het ingewikkelde station in voor een laatste rit, richting hotel. Eigenlijk voelde het meteen aan alsof nu de terugreis naar huis al was begonnen. De treinreis van weer één uur en tien minuten duurde wel lang. Maar, zoals er op de heenreis een zangeres met gitaar en digitale band voor muziek had gezorgd, zo zorgden twee jongens nu voor muzikaal vermaak met gitaar en panfluiten. Natuurlijk kwamen ze na hun act langs met de pet. Nogal wat van onze leerlingen keken heel benauwd strak een andere kant op. Het was nu eenmaal aan het eind van de reis en menigeen had geen rooie cent over. Leuke muziek, maar bad timing.
We hadden al aan de groep verteld dat ze bij aankomst in Malgrat wat leeftocht voor de terugreis moesten kopen. Sommigen arriveerden in het hotel met zakken vol met eten en drinken. Alsof er tussen Malgrat en Eindhoven niets te kopen was. Sterker, alsof er in Eindhoven en omgeving enkele weken niets te krijgen zou zijn.
Om 8 uur bleek toch alles in de bus te passen en konden we de terugreis aanvaarden.
Het zat erop.
Bye, bye Malgrat!
Carin rapporteert over dit avontuur het volgende:
Fietsen door het centrum van
Barcelona is een hele nieuwe ervaring!
Je crosst stoep op stoep af, snijdt hoeken af, rijdt voetgangerspaden over.....het is in Barcelona de gewoonste zaak om vooral niet op een fietspad te fietsen. Het mooiste is dat de voetgangers gewoon voor je opzij gaan. Ze laten je soms zelfs met een vriendelijk gebaar voorgaan. Ze worden er niet warm of koud van dat je ze zo af en toe bijna van de sokken fietst.
In Nederland zouden we om de haverklap een bekeuring hebben gekregen voor ons ‘onaangepaste‘ gedrag. Hier mocht het allemaal gewoon. Sterker, geregeld moest het gewoon zo om gevaarlijke situaties enigszins voor te kunnen zijn.
Daar gingen we met z'n vijven op onze oranje fiets! Hollandser kon eigenlijk niet!
De tocht ging van Placa de Catalunya stoep op en af naar Arc de Triompf en Parc la Ciutadella. Dat park is een prachtige oase in een drukke stad, eigenlijk de enige plek waar je rustig kan fietsen. Van daaruit zijn we overgestoken naar het historische havenkwartier Barceloneta, hebben de boulevard afgefietst en hebben we heerlijk relaxt op een terrasje een echte Spaanse "Big Hamburger" genuttigd.
Na de stop vonden we het tijd voor het echte werk; de beklimming van de Montjuic. Het peloton zag er als volgt uit; Joep voorop, daarna Thomas en de rode vlag was voor Joni en Ilona. Ik bevond mij coachend op een strategische middenpostie.
Terwijl Joep en Thomas in een snel tempo de berg op flitsten, moesten Joni en Ilona alles uit de kast halen om boven te komen,....maar wat een beloning daarboven,....wat een mooi uitzicht.
Daarna begonnen we aan een prachtige afdaling. Met een lekker windje in ons gezicht en de zon boven ons fietsten we met een snelheid van minstens 40 km per uur via Poble Espanyol naar Font Montjuic. Daar vonden we ons eerste fietspad! Dat bestaat uit 2 banen naast elkaar waarop je in iedere baan in tegenovergestelde richting kunt fietsen. Dit fietspad gaat kaarsrecht door de stad, kilometers lang. Perfect om ergens te komen, maar verschrikkelijk saai en zeker niet geschikt voor onze rondrit. Na een enkele kilometer vonden we dat het zigzaggen over de stoep toch spannender was. Thuis zouden we dat nooit meer zo kunnen doen.
Zo zijn we een ervaring rijker teruggereden naar Placa de Catalunya. Het middagje vonden we uitstekend besteed. Leuk voor een volgende keer, maar echt wel met een klein groepje op een 'rustige' zondagmiddag...
Het verhaal van de dag vervolgt:
Om één uur dienden de groepen voor Camp Nou en Tibidabo zich bij Columbus aan het einde van de Ramblas te verzamelen. Natuurlijk bleek dat geen probleem te zijn.
Je moet zoveel mogelijk hebben uitgeprobeerd in een grote stad. Een van die dingen is natuurlijk de metro. Er was een behoorlijk grote groep leerlingen die nog nooit van hun leven in een metro hadden gezeten. Frans gaf deze lieden een spoedcursus 'metrologica'. Wat voor Barcelona opgaat, geldt immers ook voor steden als Londen, Parijs, Munchen en Rome.
Hier gaat duidelijk het gezegde op 'Eens docent, altijd docent', in theorie en praktijk.
Ook in deze metro is het heel veilig en comfortabel reizen. We hadden juist het station Drassanes uitezocht. Dat is echt een simpel stationnetje met spoor 1 en 2 van één metrolijn. Belangrijkste argument was wel om het ons zelf als begeleiding niet te moeilijk te maken; we moesten nog tickets kopen en we wilden niet in een doolhof als bv. Catalunya gaan (ver)dwalen.
De grote groep ging de ene kant op richting Zona Universitária en de Tbidabogroep richting Trinitat Nova van de metrolijn L3 (groen).
De grote groep (28 leerlingen) ging nu onderweg naar Camp Nou, het indrukwekkende stadion van FC Barcelona. De metrorit stelde niet zoveel voor. De wandeling naar het stadion des te meer. Het lijkt een heel ondankbare wandeling te zijn. Je loopt linksom het complex en het lijkt alsof je het stadion voor meer dan driekwart omcirkelt. Dat doe je feitelijk ook, maar rechtsom het complex lopen betekent dat je ook een hele serie oefen-/voetbalvelden moeten ronden. Die wandeling wil je echt niet...
Dankzij het voortreffelijke werk van Sergio (het aanmelden en reserveren van de groep) konden we kaartjes kopen via een apart loket. Dat betekende dat we niet in de immens lange rij hoefden aan te schuiven.
Dat scheelde zeker ruim een uur. Go Sergio!
In het stadion hebben we alle belangrijke zaken kunnen aanschouwen; van bezoekerskleedkamer, kapelletje, persconferentieruimte, dugout en veld, tot de glazen hokken van de radio- en tv-verslaggevers en natuurlijk het museum aan toe. Daarin stonden (naast letterlijk vele honderden foto's en prijzen)
heel trots de drie bokalen van 2009:
nationaal kampioenschap, de Cupa del Rey en natuurlijk de Chamions League cup (die met de grote oren). We hebben er vlakbij gestaan met onze neuzen tegen het glas!
Het was ook mogelijk om met een bijna-echte grote CL-cup op de foto te gaan. Nick heeft wel die foto laten maken. Toen hij de foto zag, vond hij dat hij toch wel wat al te pretentieus was geweest. Hij heeft de foto uiteindelijk maar niet gekocht, maar wel zoiets te pakken gekregen (een groepslid had gauw zelf een foto van dit tafereel gemaakt en aan Nick gegeven)
De officiele clubwinkel werd aan het einde van de rondleiding danig bestormd. Ze hebben daar ook letterlijk alles met het logo van FC Barcelona erop.
Een aantal jongens heeft de nieuwe outfit voor uitwedstrijden gekocht. (Eigenlijk heeft dit een spuuglelijke fel oranje kleur, goed beschouwd, maar het is wel een Barca-tenue!)
De andere groep (9 leerlingen) ging het grote avontuur aan naar Tipidabo. In navolging van haar grote roerganger Marius Maas zocht Brigitte Hoogeveen haar eigen weg met de leerlingen. Het had zo mooi kunnen zijn. De metro in, op het oude trammetje wachten en daarna met de Funicolar naar boven van het prachtige uitzicht genieten.
Helaas was dit een weg die niet het gewenste resultaat bracht.
Toen we uit de metro stapte zag het er allemaal anders uit dan de vorige keer en na even gepauzeerd te hebben in een parkje aan de rand van de snelweg toch maar democratisch de keuze gemaakt dat we met de metro een paar haltes terug zouden reizen.
We stapte uit en herkende meteen 1 van de meest bekende tapasrestaurants van Frans Driessen, een herkenningspunt. En tja, waar was die tram ook alweer????
In mijn beste Spaans (waar was Sergio als je hem echt nodig hebt)vonden we de lijn waar de tram op rijdt. 10 minuten, 15 minuten, 20 minuten, 30 minuten later en nog geen tram. Dus tegen de leerlingen, we pakken de eerst volgende bus. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk kwamen we bij de Funicular aan. Dat ging bijzonder goed en al snel zaten we in de wolken....Letterlijk, dus het spectulaire uitzicht werd ons ook ontnomen.
Na een half uur zijn we weer vertrokken en moegestreden kwamen we onder het genot van een ijsje aan op Placa de Catalunya.
Om vijf uur waren we weer allen te samen op de Placa de Catalunya. Overal doken opeens weer bekende koppies te voorschijn. Eenmaal weer compleet stroomden wij met de Barcelonezen mee het ingewikkelde station in voor een laatste rit, richting hotel. Eigenlijk voelde het meteen aan alsof nu de terugreis naar huis al was begonnen. De treinreis van weer één uur en tien minuten duurde wel lang. Maar, zoals er op de heenreis een zangeres met gitaar en digitale band voor muziek had gezorgd, zo zorgden twee jongens nu voor muzikaal vermaak met gitaar en panfluiten. Natuurlijk kwamen ze na hun act langs met de pet. Nogal wat van onze leerlingen keken heel benauwd strak een andere kant op. Het was nu eenmaal aan het eind van de reis en menigeen had geen rooie cent over. Leuke muziek, maar bad timing.
We hadden al aan de groep verteld dat ze bij aankomst in Malgrat wat leeftocht voor de terugreis moesten kopen. Sommigen arriveerden in het hotel met zakken vol met eten en drinken. Alsof er tussen Malgrat en Eindhoven niets te kopen was. Sterker, alsof er in Eindhoven en omgeving enkele weken niets te krijgen zou zijn.
Om 8 uur bleek toch alles in de bus te passen en konden we de terugreis aanvaarden.
Het zat erop.
Bye, bye Malgrat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
